Soppong

Soppong was een behoorlijke verschil met Chiang Mai - ineens waren er geen auto's meer die de stilte doorbraken met hun toeters, geen scooters meer die je bijna van je sokken reden, geen tuk-tuk drivers die vanuit hun voertuig naar je schreeuwden van alle kanten. Ineens was er stilte, en het was heel absurd om plotseling met het geluid van de natuur in plaats van de stad in slaap te vallen. Het was een welkome afwisseling.

We verbleven in Cave Lodge, een soort bungalowpark, maar dan met primitieve hutjes en een grote, overdekte gemeenschappelijke ruimte waar je fijn kon zitten, wat zo'n 9 km van Soppong vandaan lag.
Op zaterdag, de dag dat we aankwamen, hebben we niks meer gedaan: in de bergen rijden had weer zijn tol geeist. Echter had het niet alleen mij, maar ook Tim enigszins te pakken gekregen, dus we waren allebei behoorlijk moe van 3.5 uur wagenziek doorbrengen.
Zondag was een actievere dag: toen zijn we van Cave Lodge naar Soppong gelopen. De voornaamste reden was de pinautomaat, want de dichtstbijzijnde was in Soppong, en we hadden niet genoeg geld om alle excursies en het eten en het verblijf aan het einde allemaal te betalen, dus we moesten vroeg of laat een keer weer naar het dorp. Het was een mooie wandeling, niet al te zwaar, maar desondanks waren we blij toen we in de verte het bord van de 7-11 zagen opdoemen: onze eindbestemming! Toen we gepind hadden, zijn we met de motorcycle taxi terug gegaan: om nou ook weer die 9 km terug te lopen, vonden we wat te veel van het goede.
Maandag zijn we gaan kayaken op de rivier, wat erg gaaf was. De rivier stond behoorlijk hoog vanwege de vele regenval, dus we kregen elk een eigen gids - samen met de twee andere jongens, een Schot en een Brit, vormden we een mooi treintje van kayaks op de rivier.
We hebben zo'n 14 km gekayakt, en waren tussendoor een aantal keer uitgestapt om een paar grotten te bezoeken. De rotsformaties waren heel gaaf om te zien, de ene keer fonkelend met kristallen, de andere keer met gekke kronkels erin. De gigantische stalagmieten en stalagtieten waren ook erg indrukwekkend, net als de eindeloze stroom vleermuizen die de grot uit kwam vliegen, op zoek naar eten.
Alleen de vleermuizenpoep op verscheidene plekken op m'n broek verpestte die schoonheid enigszins, maar dat terzijde.
De tweede grot betekende veel kleine openingen, gaten en spleten om ons doorheen te wurmen, wat mij met enigszins claustrofobische neigingen opzadelde, maar het was het zeker waard. Ik voelde me een beetje een ontdekkingsreiziger die een nieuw stukje aarde had gevonden, zo met onze lampen in de anders allesomhullende duisternis, niet meer op maar /in/ de aarde.
De laatste grot was, in mijn ogen, het minst spectaculair: het was een zogeheten 'coffin cave', een grot waarin primitieve doodskisten aangetroffen zijn door cavers of archeologen, al dan niet met beenderen. Klinkt best Indiana Jones-achtig, maar er is geen skelet meer te bekennen, en de doodskisten zijn inmiddels niet veel meer dan een paar planken of een stuk holle boomstam waar je verder weinig uit afleidt. Tel daarbij op dat de gids niet fantastisch Engels sprak en dus geen prachtige verhalen erover kon vertellen, en een lichte teleurstelling is compleet. Het uitzicht vanaf de coffin cave was echter wel indrukwekkend: de grot lag vrij hoog, dus het was nog een behoorlijke klim (ik kwam uiteraard als laatste aan, maar hey, ik was langzaam voor een reden - het was echt spekglad van alle regen op de stenen, en ik had weinig zin onderuit te gaan. Sta al niet bepaald stabiel op m'n benen, dus tja, let's say I consider it a self-defence mechanism), dus we hadden prachtig uitzicht over de vallei beneden.
Hoewel we de camera met opzet thuis hadden gelaten, omdat we vreesden voor de combinatie van camera, water en rotsen, hadden we er nu wel spijt van dat we 'm niet mee hadden. Niks meer aan te doen, helaas.

De kayaktocht zelf was ook erg gaaf, om het land eens vanaf het water mee te maken. We waren achteraf gezien erg blij dat we gidsen hadden die (bijna) al het werk deden, want we hadden de stroomversnellingen niet alleen gekund, laat staan de twee dammen die we af moesten. Dat ging vrij.. recht toe, recht aan, zullen we maar zeggen, namelijk: gewoon hup, zo ongeveer verticaal naar beneden, want tja, hoe moet je anders verder komen? Uiteraard kreeg de voorste in de kayak de enorme golf water over zich heen, dus we waren allevier kletsnat aan het einde.
Al met al was het een gave ervaring.

De volgende dag - dinsdag - zijn we er weer op uitgetrokken, deze keer niet per kayak, maar te voet. Ik had volgens mij de informatie over deze activiteit niet helemaal goed begrepen, en had me ingesteld op een uur of 2-3 lopen, vrij makkelijk allemaal, met nadruk op de grotten die we zouden bezoeken. Boy, was I wrong.
Uiteindelijk hebben we zo'n 7 uur gelopen, bergop, bergaf. Soms was er een pad, soms baande onze gids er een voor ons door gewoon vooruit te banjeren en planten en grassen in zijn weg om te hakken, zodat we enigszins houvast hadden op de gladde, natte hellingen. Enigszins, want ik ben talloze keren onderuit gegaan. Bij nader inzien was het een dagdroom dat ik met schone kleren thuis zou komen: ik zat al snel van top tot teen onder de modder. Ergens ook wel fijn, want het haalde de druk af van het niet willen vallen; op gegeven moment liet ik het maar gewoon gebeuren, waardoor ik als gevolg best wat stukken op m'n billen vooruit geschuifeld heb, of op m'n hurken.
De omgeving veranderde van vallei tot bergtop, van jungle tot rijstvelden. Vaak liepen we dwars door de akkers heen, door een tunnel van maisplantbladeren. Het was loodzwaar, met hier en daar bijna tranen (toen we de zoveelste helling af moesten schuifelen, mijn enkels het bijna niet meer hielden, ik tergend langzaam langs een tarantulahol moest afdalen, ik herhaaldelijk op m'n bek ging, en iedereen al ver vooruit was. Alleen Tim stond nog op me te wachten, met liefdevol ongeduld.), maar het was bovenal prachtig.

Na die tocht vonden we dat we wel een dag rust hadden verdiend, en we hebben woensdag dan ook helemaal niks gedaan, behalve dan lezen, spelletjes doen, skypen met ouders (in mijn geval), en in de hangmat liggen. Ook fantastisch, al dan niet op een volstrekt andere manier.

Vandaag - donderdag - zijn we weggegaan bij Cave Lodge, naar het dorpje Pai. Het is een vrij klein dorpje, ooit idyllisch in de bergen gelegen, maar inmiddels overspoeld met toeristen - gek genoeg hebben we daar allebei weinig last van, uitgezonderd de meisjes die hier in naveltruitjes en broekjes die hun billen niet verbergen gekleed gaan. Arrogantie of onwetendheid? Geen idee, maar het is hoe dan ook respectloos. Er staan nota bene borden met het verzoek aan toeristen om zich fatsoenlijk te kleden, en toch hebben we behoorlijk veel meiden gezien die blijkbaar de illusie hebben dat Pai de juiste plek is om eens even hun lichaam te laten zien. Frustrerend.
Maar oke, behalve dat, hangt er hier een fijne sfeer, en het is fijn om na 5 dagen 2-3 keer per dag rijst weer eens wat anders te kunnen eten (we konden alleen bij Cave Lodge eten, en daar waren de rijstgerechten het lekkerst en goedkoopst).

Vanmiddag hebben we een scooter gehuurd (voor het eerst in Thailand), wat eigenlijk nog verrassend makkelijk ging. Officieel mag ik op zo'n ding met mijn rijbewijs, en ik heb ook gezegd dat ik er eentje had, maar ze vroegen er niet zelf om - en ze hebben het ook niet aan Tim gevraagd, die uiteindelijk ook gewoon achter het stuur gezeten heeft. We waren eerst enigszins huiverig, omdat we er in eerste instantie geen konden vinden die met verzekering een scooter verhuurden, maar uiteindelijk is het gelukt - de medewerkster vroeg of we konden fietsen, waarop wij natuurlijk heel verbaasd volmondig 'ja' antwoordden (bizar, om als Nederlander gevraagd te worden of je kan fietsen. 'Natuurlijk!' wil je roepen, zowel geamuseerd als verontwaardigd, maar dan bedenk je je dat het niet per se vanzelfsprekend is om vanaf je 4e of 5e een fiets te hebben, en klap je snel je mond dicht.), en toen heeft ze ons de basics uitgelegd en waren we klaar om te gaan.
We zijn toen op weg gegaan naar een waterval in de buurt, wat gelukkig makkelijk te vinden was. Was erg mooi om te zien, en het was ook geschikte plek om te zwemmen. Helaas hebben we niet meer kunnen doen dan pootje baden, want we hadden geen zwemkleren mee. Morgen gaan we een aantal andere watervallen opzoeken, dan dus wel bikini en zwembroek aan!
Daarna zijn we nog naar de Memorial Bridge geweest, die door de Japanners gebouwd is in de Tweede Wereldoorlog. Was niet onwijs bijzonder, maar het was interessant om de geschiedenis van de brug en het dorp te lezen, en het uitzicht over de rivier was ook erg mooi.

Inmiddels zijn we al weer een tijd terug, en wacht ik nu tot de foto's geupload zijn. En Tim is inmiddels komen opdagen, en staat nu slightly verontwaardigd in m'n wang te prikken omdat ik om 10 uur terug zou zijn, maar ik de tijd enigszins uit het oog ben verloren. Verder ben ik superveilig en voorzichtig, dus thuisfront, maak je maar geen zorgen!